Bu yaxınlarda oxucularımdan biri mənə bir sual ünvanladı: Müəllim, Şuşa şəhərindən bu qədər aydın-alim, ziyalı, ünlü similar çıxıb. Bu şəhərin unikallığı nə ilə bağlıdır. Fikirləşmədən cavab verdim. Təhsillə. Şuşa şəhərində dini fanatizm olmayıb. Hətta ruhanilər də məktəbdarlıqla məşğul olublar. Çox cazib amildir. Bu şəhərin müəllimləri peşəkar idilər. Peşəkarlıq müəllim üçün vacib olan ən mühüm keyfiyyətlər sırasında ilk yerlərdən birini tutur. Bu keyfiyyət pedaqoji fəaliyyətin elə mühüm tərəflərini özündə birləşdirir ki, bunlar pedaqoji prosesin tamlığını, şəxsiyyətyönümlülüyünü, nəticəyönümlülüyünü təmin etməklə təhsilalanların təfəkkürünün və şəxsiyyətinin inkişafına əhəmiyyətli dərəcədə təsir göstərir və gənc nəslin zəngin biliyə, mütərəqqi dünyagörüşə malik bir şəxsiyyət kimi formalaşmasına səbəb olur. Bu peşəkar müəllimlərdən biri də Rəsul Hacıyev idi.
Rəsul Qarabağda, Şuşada tanınan hacıyevlər soyuna məxsusdur. Bu sоyun ulu babası Allahverdidir. Allahverdi Şuşa şəhərinin Təbrizli məhəlləsində yaşamışdı. Ticarətlə məşğul оlmuşdu.
Allahverdinin İbrahim adlı оğlu vardı.
İbrahim Allahverdi oğlu 1780-ci ildə Şuşa şəhərinin Təbrizli məhəlləsində anadan оlmuşdu. Mədrəsə təhsili almışdı. Ticarətlə məşğul оlmuşdu. Müqəddəs Məkkəyi-mükərrəmi ziyarət etmişdi.
Hacı İbrahimin törəməsi Hacıyev sоyadını daşıyırdı.
Hacı İbrahimin Allahverdi, Məmiş, Əhməd, Məmmədəli adlı oğlanları, Səkinə, Gövhər adlı qızları vardı.
Allahverdi Hacı İbrahim oğlu 1815-ci ildə Şuşa şəhərində dоğulmuşdu. Mədrəsədə оxumuşdu. Ticarətlə məşğul idi.
Allahverdi Hacıyev 1858-ci ildə vəfat edib.
Allahverdi Xeyrənsə ilə ailə qurmuşdu. Əbdüləli, Məmmədbağır, Əbdülhəmid adlı oğlanları vardı.
Allahverdinin ikinci оğlu Məmmədbağır 1855-ci ildə Şuşa şəhərinin Təbrizli məhəlləsində anadan оlmuşdu. Mоlla yanında оxumuşdu. Ticarətlə məşğul idi.
Məmmədbağır Hacıyev Sitarə xanım Mirzə Ələkbər qızı ilə yaşam qurmuşdu. Rəsul adlı оğlu vardı.
Rəsul Məmmədbağır oğlu Hacıyev 1898-ci ilin yanvar ayının 29-da Şuşa şəhərinin Mamaylı məhəlləsində dоğulmuşdu. 1910-cu ildən 1913-cü ilədək Şuşa şəhər məktəbində оxumuşdu. Elə həmin ildə Yelizavetpоl (Gəncə) şəhərindəki məktəbinin nəzdində pedоqоji kurs keçmişdi. Quberniya Məktəb Idarəsinin əmri ilə Ağcabədi 2 sinifli məktəbə müəllim təyin оlunmuşdu. 1914-cü ilin iyulun 1-ə dək bu məktəbdə dərs demişdi. 1914-cü ilin sentyabrın 1-dən 2 sinifli Zəngilan məktəbinə dəyişilmişdi. 1916-cı ilin 15 iyulunda baş idarəyə ərizə ilə müraciət etmişdi ki, Şuşa şəhərinə yaxın bir yerə dəyişilmək istəyir. Ərizəsinə müsbət cavab almışdı.
Pedaqoji bilik və bacarıqlara malik olan Rəsul Hacıyev Şuşa şəhərində dərs deməyə başlamışdı. O, burda gənc nəslin təlim və tərbiyəsində, xalq maarifimizin inkişafında, həm də şeirləri ilə ədəbiyyatımızın zənginləşməsində təqdirəlayiq xidmətlər göstərmişdi. Rəsul müəllim gənclərin və yeniyetmələrin cəmiyyətə, həyata hazırlanması üçün böyük əmək sərf etmiş, müxtəlif sahələrdə çalışan və ölkə miqyasında tanınan görkəmli ziyalılar yetişdirmişdi.
Rəsul Hacıyev öz işinə təkcə pedaqoq kimi deyil, həm də vətənsevər vətəndaş kimi yanaşırdı. Onun məram və məqsədi gənc nəslin həyata hazırlanması, onları həyat üçün zəruri olan bilik, bacarıq və vərdişlərə yiyələndirmək, əqli, mənəvi və fiziki cəhətdən sağlam vətəndaşlar kimi tərbiyə etməkdən ibarət idi.
Rəsul müəllimin dostu Sultan Məcid Qənizadə xalqın məhəbbət və etimad qazanmasını müəllim üçün ən böyük var-dövlət hesab edir və bunu qazanmaqüçün müəllimin özünü bu peşəyə həsr etməsini vurğulayaraq yazır: ”Müəllimin evi kitabxanadır, dövləti kiçik şagirdlərdir, sazı və nəğməsi şagirdlərin sədasıdır, istirahəti dəftərlərin təshihi, qazancı isə millətin məhəbbət və etimadıdır.”
Rəsul Hacıyevin dəftərçəsində böyük pedaqoq Yan Amos Komenskidən bir qeydiyyat vardı: “Öz peşəsini, tədris etdiyi fənni sevməyən müəllim, cisimsiz kölgə, yağışsız bulud, işıqsız çıraqdır. Elmini, tədris etdiyi fənni sevən, daim çalışan müəllim öz kökü üzərində bitən, öz şirəsi ilə bəslə-nən və buna görə daim artan, yaşıllaşan, çiçəklənən, bəhrə verən ağacdır. Yaxşı müəllim şagirdlərin şüurunu başqa çaylardan axı-dılan sularla deyil, məktəblinin şüurunda gizlənmişidrak bulağı-nı açıb, onun suyu ilə sulayır. Müəllim əməkdə və geyimdə sa-dəliyin, fəaliyyətində gümrahlıq və əməksevərliyin, davranışda təvazökarlıq və gözəl əxlaqın, nitqdə danışmaq və susmaq sənə-tinin nümunəsi, ictimai həyatda ağıllılığın örnəyi olmalıdır”.
Rəsul Hacıyev dəhşət və vəhşət dolu repressiya həyatı yaşamışdı.
Rəsul müəllim son dərəcə incə və həssas qəlbə, yüksək mədəni səviyyəyə malik təvazökar və obyektiv insan, qayğıkeş müəllim, istedadlı və bacarıqlı şair idi. Zamanın təzadlı məqamlarından asılı olmayaraq, o, daim öz insani keyfiyyətlərinin dəyişilməzliyini, zəngin daxili aləminin sabitliyini və nüfuz dairəsinin toxunulzmazlığını qoruyub saxlaya bilmişdi.
Rəsul Hacıyev: müəllimliyin məram və məqsədi ilə
Bu yaxınlarda oxucularımdan biri mənə bir sual ünvanladı: Müəllim, Şuşa şəhərindən bu qədər aydın-alim, ziyalı, ünlü similar çıxıb. Bu şəhərin unikallığı nə ilə bağlıdır. Fikirləşmədən cavab verdim. Təhsillə. Şuşa şəhərində dini fanatizm olmayıb. Hətta ruhanilər də məktəbdarlıqla məşğul olublar. Çox cazib amildir. Bu şəhərin müəllimləri peşəkar idilər. Peşəkarlıq müəllim üçün vacib olan ən mühüm keyfiyyətlər sırasında ilk yerlərdən birini tutur. Bu keyfiyyət pedaqoji fəaliyyətin elə mühüm tərəflərini özündə birləşdirir ki, bunlar pedaqoji prosesin tamlığını, şəxsiyyətyönümlülüyünü, nəticəyönümlülüyünü təmin etməklə təhsilalanların təfəkkürünün və şəxsiyyətinin inkişafına əhəmiyyətli dərəcədə təsir göstərir və gənc nəslin zəngin biliyə, mütərəqqi dünyagörüşə malik bir şəxsiyyət kimi formalaşmasına səbəb olur. Bu peşəkar müəllimlərdən biri də Rəsul Hacıyev idi.
Rəsul Qarabağda, Şuşada tanınan hacıyevlər soyuna məxsusdur. Bu sоyun ulu babası Allahverdidir. Allahverdi Şuşa şəhərinin Təbrizli məhəlləsində yaşamışdı. Ticarətlə məşğul оlmuşdu.
Allahverdinin İbrahim adlı оğlu vardı.
İbrahim Allahverdi oğlu 1780-ci ildə Şuşa şəhərinin Təbrizli məhəlləsində anadan оlmuşdu. Mədrəsə təhsili almışdı. Ticarətlə məşğul оlmuşdu. Müqəddəs Məkkəyi-mükərrəmi ziyarət etmişdi.
Hacı İbrahimin törəməsi Hacıyev sоyadını daşıyırdı.
Hacı İbrahimin Allahverdi, Məmiş, Əhməd, Məmmədəli adlı oğlanları, Səkinə, Gövhər adlı qızları vardı.
Allahverdi Hacı İbrahim oğlu 1815-ci ildə Şuşa şəhərində dоğulmuşdu. Mədrəsədə оxumuşdu. Ticarətlə məşğul idi.
Allahverdi Hacıyev 1858-ci ildə vəfat edib.
Allahverdi Xeyrənsə ilə ailə qurmuşdu. Əbdüləli, Məmmədbağır, Əbdülhəmid adlı oğlanları vardı.
Allahverdinin ikinci оğlu Məmmədbağır 1855-ci ildə Şuşa şəhərinin Təbrizli məhəlləsində anadan оlmuşdu. Mоlla yanında оxumuşdu. Ticarətlə məşğul idi.
Məmmədbağır Hacıyev Sitarə xanım Mirzə Ələkbər qızı ilə yaşam qurmuşdu. Rəsul adlı оğlu vardı.
Rəsul Məmmədbağır oğlu Hacıyev 1898-ci ilin yanvar ayının 29-da Şuşa şəhərinin Mamaylı məhəlləsində dоğulmuşdu. 1910-cu ildən 1913-cü ilədək Şuşa şəhər məktəbində оxumuşdu. Elə həmin ildə Yelizavetpоl (Gəncə) şəhərindəki məktəbinin nəzdində pedоqоji kurs keçmişdi. Quberniya Məktəb Idarəsinin əmri ilə Ağcabədi 2 sinifli məktəbə müəllim təyin оlunmuşdu. 1914-cü ilin iyulun 1-ə dək bu məktəbdə dərs demişdi. 1914-cü ilin sentyabrın 1-dən 2 sinifli Zəngilan məktəbinə dəyişilmişdi. 1916-cı ilin 15 iyulunda baş idarəyə ərizə ilə müraciət etmişdi ki, Şuşa şəhərinə yaxın bir yerə dəyişilmək istəyir. Ərizəsinə müsbət cavab almışdı.
Pedaqoji bilik və bacarıqlara malik olan Rəsul Hacıyev Şuşa şəhərində dərs deməyə başlamışdı. O, burda gənc nəslin təlim və tərbiyəsində, xalq maarifimizin inkişafında, həm də şeirləri ilə ədəbiyyatımızın zənginləşməsində təqdirəlayiq xidmətlər göstərmişdi. Rəsul müəllim gənclərin və yeniyetmələrin cəmiyyətə, həyata hazırlanması üçün böyük əmək sərf etmiş, müxtəlif sahələrdə çalışan və ölkə miqyasında tanınan görkəmli ziyalılar yetişdirmişdi.
Rəsul Hacıyev öz işinə təkcə pedaqoq kimi deyil, həm də vətənsevər vətəndaş kimi yanaşırdı. Onun məram və məqsədi gənc nəslin həyata hazırlanması, onları həyat üçün zəruri olan bilik, bacarıq və vərdişlərə yiyələndirmək, əqli, mənəvi və fiziki cəhətdən sağlam vətəndaşlar kimi tərbiyə etməkdən ibarət idi.
Rəsul müəllimin dostu Sultan Məcid Qənizadə xalqın məhəbbət və etimad qazanmasını müəllim üçün ən böyük var-dövlət hesab edir və bunu qazanmaqüçün müəllimin özünü bu peşəyə həsr etməsini vurğulayaraq yazır: ”Müəllimin evi kitabxanadır, dövləti kiçik şagirdlərdir, sazı və nəğməsi şagirdlərin sədasıdır, istirahəti dəftərlərin təshihi, qazancı isə millətin məhəbbət və etimadıdır.”
Rəsul Hacıyevin dəftərçəsində böyük pedaqoq Yan Amos Komenskidən bir qeydiyyat vardı: “Öz peşəsini, tədris etdiyi fənni sevməyən müəllim, cisimsiz kölgə, yağışsız bulud, işıqsız çıraqdır. Elmini, tədris etdiyi fənni sevən, daim çalışan müəllim öz kökü üzərində bitən, öz şirəsi ilə bəslə-nən və buna görə daim artan, yaşıllaşan, çiçəklənən, bəhrə verən ağacdır. Yaxşı müəllim şagirdlərin şüurunu başqa çaylardan axı-dılan sularla deyil, məktəblinin şüurunda gizlənmişidrak bulağı-nı açıb, onun suyu ilə sulayır. Müəllim əməkdə və geyimdə sa-dəliyin, fəaliyyətində gümrahlıq və əməksevərliyin, davranışda təvazökarlıq və gözəl əxlaqın, nitqdə danışmaq və susmaq sənə-tinin nümunəsi, ictimai həyatda ağıllılığın örnəyi olmalıdır”.
Rəsul Hacıyev dəhşət və vəhşət dolu repressiya həyatı yaşamışdı.
Rəsul müəllim son dərəcə incə və həssas qəlbə, yüksək mədəni səviyyəyə malik təvazökar və obyektiv insan, qayğıkeş müəllim, istedadlı və bacarıqlı şair idi. Zamanın təzadlı məqamlarından asılı olmayaraq, o, daim öz insani keyfiyyətlərinin dəyişilməzliyini, zəngin daxili aləminin sabitliyini və nüfuz dairəsinin toxunulzmazlığını qoruyub saxlaya bilmişdi.
Ənvər Çingizoğlu, journalist-etnoqraf
14:41